Een paar dagen geleden keek ik naar DWDD (De Wereld Draait Door). Dit keer was Joris Luyendijk uitgenodigd, die op kosten van een Engelse krant een antropologisch onderzoek doet naar de hoofdzakelijk mannelijke bevolking van dealing rooms van grote banken in Londen.

Joris vertelde enthousiast en vrolijk aan Matthijs (eveneens hogelijk geamuseerd luisterend) dat hij leuke ontdekkingen had gedaan bij de bestudering van dit vreemde volkje. Het verhaal werd op smakelijke wijze opgedist. “Ze leven op een manier die wij niet voor mogelijk houden en ook niet zouden volhouden. Om zeven uur ’s ochtends worden ze met een taxi opgehaald en als ze om 3 uur ’s nachts (sic) thuiskomen, hebben ze het goed gedaan.”

Je gelooft het bijna niet. Wat een arbeidsethos, waar kom je dat tegenwoordig nog tegen? En vervolgde Joris: “Wat ook zo ontzettend grappig is: ze bestellen dan in zo’n restaurant een dure fles wijn van een bepaald merk, maar die krijgen ze niet.” Hij wacht even om de spanning wat op te drijven. Matthijs kijkt nu verbaasd. “Nee, ze bestellen een fles wijn en ze krijgen coke, want het is alleen maar een code, zo kunnen ze het declareren bij hun bank. Alleen zo kunnen ze het volhouden, met veel coke en daarna… pillen.” “Oh ja, en wat ook zo leuk is, een van die handelaars vond het eigenlijk wel tijd worden voor een goeie app voor de iPad om leuker coke mee te kunnen snuiven.”

Mij wordt langzamerhand iets duidelijk: de crisis, en de veroorzakers ervan worden in de media vaak voorgesteld alsof het over een komische toneelvoorstelling gaat. Een poosje terug zaten in hetzelfde programma twee economen, ook geamuseerd lachend en elkaar de bal toespelend, te vertellen dat het nu toch echt helemaal fout dreigde te gaan met de euro en met Europa. En dat ze vreesden voor onze toekomst. En dat alles met een vrolijke, of was het eigenlijk een gegeneerde lach op hun gezicht.

Ik moet toegeven dat deze komische optredens er wel voor hebben gezorgd dat ik opeens de oplossing weet voor al die financiële wantoestanden. Occupy weet het misschien nog niet, maar ik wel! Vroeger zat ik ook graag in een tentje, maar nu niet meer. Dat laat ik aan jongere mensen over. Zij zeggen nee, tegen van alles en nog wat en volkomen terecht. Daar heb ik grenzeloze bewondering voor. Hen wordt verweten dat ze niet weten wat er voor in de plaats moet komen. Okay, begrijpelijk, maar dat moeten andere mensen maar bedenken. Ik loop er al tijden over piekeren, maar opeens weet ik het. Het is allemaal vrij simpel en natuurlijk neemt niemand mij in het begin serieus, maar het is echt kei-goed. Luister!

1. Waarom moeten vrachtwagenchauffeurs zich wel aan rijtijden houden en die kereltjes in die dealing rooms niet? Zolang ze achter die computers zitten met onvoldoende nachtrust veroorzaken ze weliswaar geen ongelukken op de weg, maar wel veel ergere rampen, overal, in huizen, steden, landen en werelddelen. Dus plak een apparaat op hun lichaam dat hun werktijden registreert of laat ze desnoods een ouderwetse prikklok gebruiken. Meer dan acht uur werken betekent direct een anti bonus (oftewel flinke boete) en disciplinaire maatregelen. En bij herhaling: ontslag op staande voet. Controles door de Engelse Arbowet-inspectie en bij overtreding niet alleen de werknemer maar ook de bank gevoelig raken met…
2. Dagelijkse urinecontrole om te kijken of er gesnoven, geslikt of gezopen is. Laten we al die agentjes die nu over de Engelse snelwegen rijden om met levensgevaar (van henzelf en anderen) daders op te pakken met 3 gram wiet, nu eindelijk eens een kans geven om echt iets goeds te doen voor de samenleving. 
En geen gesjoemel met de plasjes van een ander (die ze uit voorzorg op het lijf dragen voor de juiste temperatuur). Laat de controle maar over aan inmiddels wegbezuinigde medewerkers uit de drugshulpverlening. Die kennen hun pappenheimers.
3. En als laatste: de mensen in de dealing rooms mogen niet meer verdienen dan de Cameron-norm, het salaris van de Engelse minister-president. En… ze moeten 1 dag per week als vrijwilliger werken bij schuldhulpverlening, voedselbank of daklozenopvang. Ze mogen zelf kiezen, maar wel iedere keer wat anders.